Er is iets voorbij in je leven en je weet niet wat er komen gaat. Dit is de tijd van het niet-weten: de tussentijd.
We kunnen deze tussentijd vooral ervaren als ons oude leven niet meer werkt voor ons en er is nog geen nieuw leven zichtbaar en voelbaar. Een soort niemandsland waarin je je begeeft wat uiterst spannend, onaangenaam en onzeker kan voelen. Een tijd waarin veel vragen en twijfels je geregeld kunnen overvallen: Wordt het ooit nog wel beter? Lukt het me wel om dit voor elkaar te krijgen?
Deze tussentijd kunnen we ervaren bij o.a. bij verlies van werk, verlies van je gezondheid of vitaliteit, verlies van een geliefde of een dierbare, scheiding en verlies van jezelf. Eigenlijk kan een tussentijd ervaren worden bij alle soorten van verlies van klein tot groot. Zelfs als je sleutels kwijt zijn is er een korte tijd waarin we ook niet weten of we ze nog vinden. En dit roept soms allerlei emoties op.
Tijdens een training over verlies en rouw die ik volgde kwam een verhaal langs over het land van rouw en verlies. Een gebied tussen je vertrouwde leven en het nog niet aanwezige nieuwe leven. Ik vond dit heel beeldend en zo herkenbaar in mijn eigen leven. Mijn eigen weg te gaan op ongebaande paden en niet weten waar ik uitkom.
Het is een heel persoonlijk pad, je loopt jouw eigen unieke weg. Dit kan voelen als lopen door een doolhof. Steeds vastlopend en geen directe uitgang vinden. Het is een proces, een slingerbeweging tussen enerzijds stil staan bij het verlies en gevoelens die dit met zich meebrengen en anderzijds bezig zijn met herstel en de nieuwe situatie.
Al lopend op dit pad is de uitnodiging jezelf toe te staan dat alles wat zich in je roert gevoeld mag worden, onvoorwaardelijk. Jezelf een thuis te geven.
En het is fijn en belangrijk om geregeld uit te kunnen rusten, en je omhuld te voelen door een veilige omgeving. Misschien wel nabijheid te zoeken van anderen om je te steunen en er voor je te zijn. Met je te zijn. Waar je mag zijn met alles wat zich in je beweegt, dat je jezelf mag zijn zonder schaamte en inhouding.
De tussentijd zal je steeds meer doen beseffen dat je mag vertrouwen op het dichterbij komen en steeds meer zichtbaar worden van je nieuwe leven. Stap voor stap.
De brug
Staand op die oever van de rivier,
die breed was en onstuimig,
geloofde ik niet
dat ik de brug zou oversteken:
hij was van dun teer riet gevlochten,
samengebonden slechts met bast.
Ik liep licht als een vlinder,
en zwaar als een olifant,
ik liep zeker als een danser,
en wankel als een blinde.
Ik geloofde niet dat ik de brug zou oversteken,
en nu ik al op de andere oever sta,
geloof ik niet dat ik hem over ben gegaan.
Leopold Staff
